อาภรณ์...ที่พอเพียง และ เพียงพอ...

ก็ เ พี ย ง แ ค่ อ า ภ ร ณ์ ที่ ช อ น ก า ย
ห า ต้ อ ง ใ ช้ ข อ ง แ บ ร น ด์ เ น ม เ ค ล ม ข อ ง สู ง
ห า ก ห ล ง ไ ห ล ใ น ก ร ะ แ ส ค น ชั ก จู ง
อ า จ ย า ก ยุ่ ง เ พ ร า ะ เ ป็ น ห นี้ ที่ รุ ง รั ง
จ ะ ซื้ อ ข อ ง ถู ก รื อ แ พ ง ใ ห้ แ จ ง จิ ต
อ ย่ า ห ล ง ผิ ด เ ห็ น ช้ า ง ขี้ ขี้ ต า ม ช้ า ง
ใ ช้ ชี วิ ต ต า ม ฐ า น ะ ล ะ ป ล่ อ ย ว า ง
เ ดิ น ต า ม ท า ง พ่ อ ห ล ว ง ส อ น ใ ห้ พ อ เ พี ย ง
........................

นานๆ ที...จะได้มีโอกาสซื้อเสื้อใหม่สักตัว...
เป็นคนไม่ค่อยชอบซื้อเสื้อผ้า (ให้ตัวเอง)...สักเท่าไหร่นัก
ไม่รู้จะใส่ไปอวดใคร...ที่มีอยู่ก็ใส่ได้...ไม่อายคน...
ชอบใส่เสื้อผ้าเดิมๆ...ใส่จนคุ้ม...ใส่จนปกคอเปื่อย...
บางตัวที่ใส่ไปทำงานทุกวัน...ก็จำไม่ได้แล้วว่า...ซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่...
เดาอายุน่าจะอยู่ราวๆ ห้าถึงหกปีเห็นจะได้...
ครั้งนี้...ได้ความอนุเคราะห์จากคุณแม่บ้านจัดการให้...
สงสัยคงเพราะเธอจะเริ่มทนเห็นสภาพไม่ไหว...
แม้ไม่ใช่ยี่ห้อที่เลิศหรู...ราคาก็ไม่ได้สูงจนเกินไฝ่...
หากแต่ใส่แล้วรู้สึกสบายใจ สบายกาย ไม่เดือดร้อน...
และที่แน่ๆ เสื้อตัวนี้คงจะอยู่คู่กายไปอีกหลายปี...

.........................
"ค ว า ม พ อ เ พี ย ง" อ า จ ตี ค ว า ม ไ ด้ ห ล า ย ห ล า ก
แ ต่ ใ ช่ ย า ก ไ ก ล เ กิ น ฝั น ฉั น ทำ ไ ห ว
เ พี ย ง แ ค่ ม อ ง สิ่ ง ร อ บ ข้ า ง อ ย่ า ง เ ข้ า ใ จ
กิ น อ ยู่ ง่ า ย ใ ช้ ใ ห้ เ ป็ น ก็ เ พี ย ง พ อ 

เนื้อหาบทความ